Buddy Guy dla początkujących

[Maikl]

[Guzik]

yo, a skąd jesteś

________

Buddy dobry kozak będzie dużo do słuchania, bowiem nagrywa od dawien, dawna.

Jednak, jako fan nagrań live polecam na początek to:
_______

BUDDY GUY & JUNIOR WELLS: Drinkin' TNT 'n' Smokin' Dynamite live 1974



gra tu ze swoim partnerem muzycznym Juniorem Wellsem, którego harmonijka wyczynia cuda, a piękny głos nieraz dopełnia to co wygra Buddy. Jak sie spodoba, to obaj Panowie wspólnie nagrali wiele albumów. Dodatkowo solowo każdy z Nich również ma się czym pochwalić. Rzekłbym to ikony chicago-bluesa.

link: http://bluestown.blogspot.com/2007/10/b ... tnt-n.html

______

BUDDY GUY: Live at Checkerboard Lounge



A jeżeli najbardziej interesuję Cię jego kunszt gitarowy to tutaj na płycie daje pełen popis swoich możliwości. Można nawet powiedzieć ze płyta jest mniej cukierkowa, i wygładzona niż polecona wcześniej. To taka żywa muzyka, na początku może być nieco trudna w odbiorze. Ja tam mam jedną zasadę: nie przewijam i słucham od razu całości. Wtedy jest lepiej i nic sie nie traci z płyty. Jest tu też nieco rozmowy Buddego z widzami, trochę nagłych zwrotów akcji, słowem nigdy nie wiadomo co Buddy wymyśli. Słynie z tego, ze z powolnego kawałka w dwie sekundy przechodzi w rytm do tańca i odwrotnie, jest mistrzem budowania napięcia. Polecam. No i czasem na płycie słychać nieco pokrzyków z widowni, komentarzy, co sie dziwić nagrano live w "ojczyźnie" Buddego na south-side w Chicago chyba w 1979.

link: http://bluestown.blogspot.com/2007/10/b ... ounge.html

[Electric Muddy]

[RafałS]

"Damn Right, I've Got The Blues" jest bardzo znana i słusznie - moim zdaniem to najlepsza jego propozycja z wątku crossover, ciekawsza od późniejszych "Heavy Love", czy "Feels Like Rain". Pomimo sporej rozpiętości: od czystego bluesa do soulu i hendriksowskiego rocka słucha się znakomicie i ten album się nie starzeje. Trudno uwierzyć, że minęło już 18 lat od nagrania. Są goście (Jeff Beck, Eric Clapton, Mark Knopfler) ale i tak Buddy dominuje na gitarze. Fantastycznie tu też śpiewa. Choć chwilami ten wokalny dramtyzm trąci mi teatrem. A na koniec serwuje długi instrumnetalny numer dedykowany SRV. Świetna rzecz choć bluesy to raptem połowa jej repertuaru.

Bardzo podobała mi się mocno bluesowa, nagrana dla tej samej wytwórni: "Slippin' In". To był dla Buddiego trochę powrót do bardziej tradycyjnego bluesa z Chicago po albumach bluesowo-soulowo-rockowych z duetami itd. Wśród muzyków: Double Trouble, David Grissom i Scott Holt (z tego, co pamiętam). Klasowa rzecz.

Z ciut nowszych, początkowo zachwycałem się albumem "Sweet Tea", taka delta na sterydach, z głośnymi gitarowymi przesterami. Można wpaść w trans słuchając tego. Ale dość szybko mi sie ten krążek znudził i to, co tak mnie brało przy pierwszych odsłuchach, zaczeło potem drażnić. Dziś wydaje mi sie to na siłę.

Wszystkie te trzy płyty zdobyły, zdaje się, jakieś nagrody i było o nich głośno swego czasu...

[P.Szymański]

[Guzik]

[Maikl]

[Guzik]

[Maikl]

[Sław]

Cześć Maikl!
Wszyskie rady kolegów przede mną są zacne.
Jeśli już liźniesz te młodsze płyty zachęcam do sięgnięcia po coś starszego.
Spróbuj coś nagranego dla Chess, u nas jest chyba jeszcze dostępna rzecz Buddy's Blues (lub jakoś tak). Chyba że ma się szarpniesz na nieco droższą rzecz - Complete Chess Recordings (niestety podaję z pamięci i mogę kolejność słów poplątać). - to rzeczy z lat 60.
Bardzo lubię A Man and His Blues - Buddy gra tam spokojniej. Słuchając tych nagrań odkryjesz dość ważną inspirację tego subtelnego oblicza SR Vaughana. Buddy brzmi tam pięknie (niestety wydało to Vanguard obecnie w Polsce raczej trudno dostępne).
A jako trzecie arcyklasyczna Hoodoo Man Blues firmowana nazwiskiem Juniora Wellsa, ale Buddy tam gra na całej płycie i to znakomicie
Pozdrawiam Sław
ps. a jak już pokochasz Buddego, to sięgnij po innych; na początek Albert Collins i Otis Rush, potem Magic Sam, potem Gatemouth Brown, potem T-Bone Walker, potem...

[bohdan]

[Sław]

[RafałS]

[Sław]

[Maikl]

[Rafal_blues]

[bluesromyrofeel]

[andrzej]

[Electric Muddy]

[Electric Muddy]

Nie chce tworzyć drugiego tematu o Buddy Guy'u więc tutaj napiszę, że Buddy Guy dostanie Grammy za całokształt.
http://www.twojblues.com/aktualnosci.php?id=1390
http://www.buddyguy.net/news/buddy-will ... rd-grammys

Chociaż ja bardziej bym chciał napisać o czymś innym, a mianowicie, czy ktoś może się orientuje dlaczego Buddy Guy od kilku lat prawie w ogóle nie odwiedza europy (a w zasadzie prawie w ogóle nie koncertuje poza Stanami i Kanadą)?

[hfc]

Był chyba na dwóch koncertach w tym roku w Paryżu i w Szwajcarii.

Ale fakt faktem, że mógłby się ruszyć do Europy na kilka koncertów bo chętnie bym na żywo go zobaczył.

[rocken]

Mógłby przyjechać. Ale kolejną płytę oby nagrał akustyczną, bo od kilkunastu lat trochę kręci się w kółko ze słabszymi i tylko czasem lepszymi momentami. Mało z tego muzyki, do której chce się wracać po dłuższym czasie.

[Electric Muddy]

Akustyczna płyta mogłaby by być pod warunkiem, że byliby goście, z harmonijkami, gitarami rezofonicznymi (i grającymi techniką slide), nie mówię, że we wszystkich, ale żeby chociaż część utworów była wzbogacona takimi instrumentami. Sam Buddy nie gra techniką slide i po przesłuchaniu całości płyty "Blues Singer" czuć, że czegoś tam brakuje.
Mi osobiście bardzo się podobała, ta druga CD - czyli ta bluesowa. Uważam, że zawartość tej płyty jest lepsza niż materiał, który serwuje na koncertach w ostatnich latach.

[rocken]

[RafałS]

Zgadzam się, że nowa płyta mogłaby być organiczna (niekoniecznie akustyczna) i z fortepianem. Nie obraziłbym się o powtórkę ze "Slippin' In". Np. z Davem Maxwellem.

[Electric Muddy]

Bardzo wysoko cenię sobie tą płytę Eddie Boyda z Buddy Guy'em, nawet całkiem niedawno prezentowałem w temacie "Płyty pełne bluesa", na płytę "Southside Reunion" też się kilkakrotnie czaiłem i w sumie nie wiem czemu nie mam jej do tej pory, całej płyty.

[rocken]

„Born To Play Guitar”
No to mamy kolejną płytę Buddy’ego. Ja jestem bardzo kontent. Jest w wielu utworach bluesowe piano, Kim Wilson harmonijką robi klimat jak trzeba. Już tytułowy „Born To Play Guitar” zwiastował, że jest, na co czekać i może to być ważna rzecz. Choć przy drugim singlu „Trick Like Mississippi Mud” moje emocje trochę opadły, bo średnio mi ten numer podchodzi. Płyta retrospekcyjna odnoszę wrażenie, że to muzyczna opowieść bohatera w stylu „od kołyski, po...”. Chyba nawet nieźle pasuje do tego wątku, bo to trochę taki kalejdoskop przez to co Buddy w życiu grał i z kim.

Na razie słucham, na Spotify w naszych sklepach ma być od 7 sierpnia. Fajnie zrealizowana, choć jeśli miałbym się czegoś czepiać na tym wydawnictwie to właśnie realizacji utworów gdzie jest sekcja dęta („Crying Out of One Eye”, „Thick Like Mississippi Mud”), które brzmią strasznie syntetycznie jak z symulacji. Ciekaw jestem czy na okładce jest informacja czy ktoś te partię zagrał i zostały tak skopane w miksie czy to jednak jak mi się wydaje brzmienia cyfrowe. Podobna sytuacja jest w utworze z udziałem Joss Stone, gdzie strasznie tandetnie brzmi kwartet smyczkowy, niewiele ponad to wybija się również wokal Joss. Jednak takie perły jak „Come Back Muddy”, „Born To Play Guitar”, “true” bluesowe “Back Up Mama”, “Too Late”, “Kiss Me Quick” niwelują z nawiązką tych kilka utworów do których nie mam przekonania.