Covery standardów muzyki blues, jazz, folk i rock

[mr rocknroll]

Zaczynam od standardu muzyki folk ( także bluesa) " All Along the Watchtower". Piosenkę napisał w roku 1967 Bob Dylan, umieszczając ją na swojej płycie John Wesley Harding. Tak jak i inne piosenki na tej płycie, " All Along the Watchtower" ma prostą linię melodyczną, prosty trzyzwrotkowy tekst odnoszący się do problemów wiary, klasyczną aranżację dopełnioną spokojnym ( jak zwykle lekko "beczącym" ) wokalem Dylana. Muzyk nagrał ją w kwartecie (bębny, gitara akustyczna, gitara basowa, hamonijka ustna) w spokojnym rytmie i brzmieniu z pogranicza folk i country. Album odniósł duzy sukces i uważany jest za jeden z najlepszych w karierze artysty. " All Along the Watchtower" nie wyszła na singlu i jako osobny utwór nie zaistniała w świadomości odbiorców. W roku 1968 piosenkę nagrał Jimmi Hendrix, umieszczając na swojej płycie Electric Ladyland. Od tego wykonania "All Along the Watchtower" stała się standartem muzyki rock, electric blues i R&B. Hendrix znacznie przyspieszył tempo piosenki, dodał mocno funkową sekcję rytmiczną a główny motyw melodyczny zagrał (zreszta wspaniale) na gitarze elektrycznej. Ze spokojnej folkowej piosenki, także dzięki ekspresyjnemu wokalowi, Hendrix stworzył drapieżny blues-rockowy numer, który stał się wzorem dla innych wykonań. Oczywiście po nim z piosenką "mierzyli" się również inni muzycy, szczególnie gitarzyści - prawie wszyscy pozostawali w konwencji i klimacie wykonania Hendrixa.
Niestety nie znalazłem w sieci oryginalnego wykonania Dylana z John Wesley Harding. Poniżej zamieszczam link do jego koncertu na Woodstock 1994:

Tutaj Hendrix:

Tutaj, moim zdaniem jedno z najlepszych wykonań - bardziej bluesowe, pewnie z powodu gitary Claptona. Koncert zespołu Lenny'ego Kravitza z gościnnym występem Erica Claptona:

Tutaj, trochę inne, jazz-rockowe wykonanie koncertowe - zespół Dave Matthews Band:
https://www.youtube.com/watch?v=fOaMQ-R9YGM
Ciekaw jestem Waszych opinii. Zapraszam do dyskusji i przedstawiania coverów swoich njbardziej ulubionych utworów. Więcej o mnie i muzyce, którą lubię na
Mr. Rock'n'Roll

[mr rocknroll]

No cóż, nie po raz pierwszy okazało się, że początki są trudne. Niestety, na razie nikt nie zainteresował się zaproponawanym przeze mnie tematem...Trudno. Sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało...Jak się powiedziało A...,trzeba też powiedzieć B. Kolejna moja ulubiona piosenka i mój ulubiony autor JJ Cale. Chodzi o bluesowy standard " Call Me the Breeze". JJ Cale napisał piosenkę w roku 1972 . Ukazała się na albumie "Naturally" . Tekst piosenki mówi o wolności, niezależności i męskiej swobodzie. Typowa piosenka "drogi" i charakterystyczny amerykański motyw Easy Rider'a. Cale nagrał ją używając automatu perkusyjnego i gitary. Klimat oryginału - blues z lekkim odcieniem country i folk.
Oryginał JJ Cale tu:
https://www.youtube.com/watch?v=TlppIdtLw5A
W roku 1974 piosenkę nagrali Lynyrd Skynyrd, umieszczając ją na płycie Second Helping. W ich wykonaniu piosenka brzmi trochę ostrzej i bardziej elektrycznie. Ta wersja tu:
https://www.youtube.com/watch?v=z499WFdQN-4
Tu gitarowa '"miękka" wersja Johna Mayera z płyty Paradise Valley:
https://www.youtube.com/watch?v=pWRb-K5oQ2I
Na koniec wersja Erica Claptona z płyty "The Breeze":
https://www.youtube.com/watch?v=zsqF3p8ORDE
Zapraszam do dyskusji i przedstawiania coverów swoich ulubionych utworów. Więcej o mnie i muzyce, którą lubię na http://djbielsko.idsl.pl/dobra-muzyka
Mr. Rock'n'Roll

[R&B]

Życzę wytrwałości.

[mr rocknroll]

Dziękuję...

[mr rocknroll]

"Mr. Kicks" - klasyczny, klimatyczny blues z płyty "Lost Time" braci Dave'a & Phila Alvin. Piosenka jest coverem utworu napisanego przez Oscara Browna Jr. pochodzącym z jego płyty "Between Heaven and Hell" - płyta pochodzi z początku lat 60-ych. W oryginale tempo piosenki jest szybsze a aranżacja Quincy Jonesa i wokal Oscara Browna Jr. nadają jej blues-swingowe brzmienie.
Oryginał tutaj:
Dave i Phil Alvin zrobili z "Mr. Kicks" klasyczny blues, podkreślony znakomitym brzmieniem gitary Dave'a. Wszystko brzmi naprawde świetnie:
Mam nadzieję, że Wam też się spodoba... Zresztą cała płyta bardzo dobra. Miłośnikom bluesa, country i southern rocka napewno przypadnie do gustu.
Więcej o mnie i muzyce, którą lubię na

[mr rocknroll]

„New Orleans” – doskonale znana, przebojowa piosenka z filmu i płyty „Blues Brothers 2000”. Pierwszym wykonawcą utworu był Gary U.S. Bonds – piosenkarz soluowy, R&B i bluesowy (na filmie „Blues Brothers 2000” jest członkiem zespołu The Louisiana Gator Boys ). Piosenka pochodzi z początku lat 60-ych niestety, wtedy nie została zauważona, dopiero „Quarter to Three” stała się przebojem i sprawiła, że Gary U.S. Bonds stał się popularny.

Tutaj oryginalne wykonanie Gary U.S. Bonds


Tutaj The Louisiana Gator Boys z filmu „Blues Brothers 2000”.


Na koniec Jeff Beck w roli muzyka rockabilly I Gary U.S. Bonds:


Mieszanka blues, R&B, muzyki soul i ...rockabilly.

[R&B]

Dzięki za przypomnienie "New Orleans". Tak na marginesie: obok Jeffa Becka grają znakomici panowie z zespołu Imeldy May.

[mr rocknroll]

Dzisiaj chcę przypomnieć "Boom, boom, boom" Johna Lee Hookera. Utwór doczekał sie wielu wykonań, muszę jednak przyznać, że oryginał w wykonaniu autora brzmi najlepiej. Co prawda, John Lee nagrał wiele wersji piosenki samodzielnie a także z innymi wykonawcami (np. z ZZTop, z Claptonem) więc trudno ostatecznie stwierdzić, które wykonanie jest oryginalne ...Tak czy owak, pozostaję przy zdaniu, że "Boom, boom, boom" najlepiej zagrał sam autor. Tłumaczenie tekstu tu:
Poniżej link do oryginału z 1961 r.

Tu późniejsze wykonanie Johna Lee Hookera:

Tu cover The Animals:

Tu cover Big Head Todd & The Monsters

Tu cover Erica Claptona:

Na koniec ZZTop i John Lee Hooker:


Zapraszam na . Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[mr rocknroll]

"You Really Got Me" - The Kinks rok 1964. Przebojowa piosenka Raya Davisa z pogranicza rock'n'rolla, rhythm and bluesa i wczesnego rocka. Swoim drapieznym rytmem i prostą, opartą na gitarowym brzmieniu melodią ( co ciekawe, solo gitarowe w oryginalnym singlowym wydaniu "You Really Got Me" zagrał Jimmy Page) szybko podbiła brytyjskie i amerykańskie listy przebojów. Piosenka nie zestarzała się ,mimo, że ma juz ponad 50 lat. Oryginalne wykonanie The Kinks nadal brzmi świeżo i ma rockowy "power". Zalety "You Really Got Me" doceniło wielu wykonawców, umieszczająć ją w swoim repertuarze. Poniżej umieściłem linki do najbardziej znanych coverów:
Tu oryginał The Kinks:

Tu cover Van Halen

Tu Ray Davis i Metallica

Zachęcam do posłuchania płyty Raya Davisa z coverami The Kinks. Płyta nosi tytuł " See My Friends" i jest b.dobra. Razem z Rayem Davisem największe przeboje "The Kinks" przypominają: Metallica, Amy Macdonald, Paloma Faith, Mumford and Sons, Bruce Springsteen , Billy Corgan. Po raz kolejny możemy się przekonać, że naprawdę dobra muzyka nigdy się nie starzeje.
Mr. Rock'n'Roll
Jak zwykle zapraszam na:

[mr rocknroll]

" Hit the Road Jack" napisana przez Percy'ego Mayfielda - rhythm and blues'owy przebój wylansowany przez Raya Charlesa z 1961 r. W wersji Charlesa piosenka brzmi bardzo dynamicznie i tanecznie a oszczędna jazzowa aranżacja, synkopowy rytm, charakterystyczny "drapieżny" głos Raya i doskonale zaśpiewane chórki sprawiają, że wszystko układa się w doskonałą całość. Nic więc dziwnego, że wielu wykonawców doceniając przebojowość utworu, umieściło " Hit the Road Jack" w swoim repertuarze. Mamy więc covery w stylu jazzowym, raegge, pop a nawet metal rock... Osobiście uważam, że wersja Raya, mimo swoich ponad 50 lat, jest najlepsza a jego wykonanie może być nadal nieosiągalnym dla innych wykonawców, prawie doskonałym wzorem...
Tu Ray:

Tu The Animals:

Tu Agathe Jazz Quartet:

Tu Acid Drinkers:


Mr. Rock'n'Roll
Jak zwykle zapraszam na: http://djbielsko.idsl.pl/

[mr rocknroll]

I'm Shakin'- standard muzyki R&B, napisany(?) i wykonany po raz pierwszy w 1959 r. przez Willie "Little" Johna. Muzyk umieścił piosenkę na swojej płycie "Sure Things", wydanej w 1961 r. Wykonanie Little Willie Johna jest znakomite - oszczędna, tradycyjna rhythm and bluesowa aranżacja ( sekcja rytmiczna i instrumenty dęte), prosta linia melodyczna oparta na jump bluesowym rytmie i silny, dynamiczny wocal Willie "Little" Johna. Całość brzmi bardzo dynamicznie a jednak klimatycznie i bluesowo. W warstwie tekstowej piosenka opisuje przeżycia mężczyzny, który na widok swojej dziewczyny nie panuje nad sobą i "cały drży" (na szczęście nie ze strachu, tylko z powodu namiaru seksualnych emocji). Ciekawą i niestety trochę zapomnianą postacią jest sam Willie "Little" John - wokalista i muzyk R&B, soulowy i rock'n'rollowy, obdarzony niewysokim wzrostem (stąd przydomek "Little") lecz wielkim bluesowym głosem. Dobrze zapowiadająca się kariera artysty została przerwana z powodu jego równie silnego (jak głos ), a przy tym nieobliczalnego i wybuchowego charakteru. Otóż, zakończył on swój żywot w więzieniu (umarł na zapalenie płuc), odsiadując wyrok za rozbój z użyciem niebezpiecznego narzędzia. Zmarł młodo, mając tylko 31 lat. Kto wie, może gdyby nie przedwczesna śmierć, Willie "Little" John zrobiłby karierę na miarę Raya Charlesa, Jamesa Browna czy Chucka Berry'ego...
Niedawno ( 2012 r) " I'm Shakin'" przypomniał Jack White, wczesniej Colin James i jego "Little Big Band ".
Tu oryginał Willie "Little" Johna:

Tu Jack White:

Tu Colin James:

Wszystkie wersje znakomite...
Jak zwykle zapraszam do siebie na
Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[mr rocknroll]

"Caldonia" - jeden z jump bluesowych przebojów, napisany(?) przez Louisa Jordana i nagrany z jego "Tympany Five" w 1945 r. Co do autorstwa piosenki są pewne niejasności - nie wiadomo, czy jej autorem jest Jordan, czy też jego ówczesna żona, Fleecie Moore. Kontrowersje związane z autorem przeboju, wypłynęły podczas dość burzliwego rozwodu Państwa Jordan i wynikającego z niego podziału majątku i rozliczeń finansowych między niedawnymi małżonkami. Jordan twierdził, że sam napisał "Caldonię" lecz na prośbę żony, umieścił jej nazwisko na oryginalnej płycie z 1945 r. aby z tego tytułu mogła otrzymywać pieniądze z praw autorskich. Jak to w życiu bywa, Fleecie okazała się nie tylko niewierna, niewdzięczna ale również niebezpieczna - wielokrotnie, podczas kłótni, atakowała męża, poważnie raniąc go nożem, tak że zaczął bać się o swoje życie. Ach te słabe kobiety...
Tematem piosenki jest miłość mężczyzny do kobiety o imieniu Caldonia. Chociaż jest ona duża, chuda, ma wielkie stopy i twardą głowę (... do interesów i alkoholu) to i tak dla swego adoratora jest kruchą, malutką dziewczynką, w której jest bezgranicznie zakochany.
Piosenka ma wiele cech jump bluesa: szybki synkopowy rytm, krzykliwy, drapieżny vocal, melodyjność i "taneczność". Bo jump blues był taneczną muzyką graną przez czarnych i dla czarnych. To taki czarny rock'n'roll. Stąd tak wielu wykonawców rock'n'rolla wracało do przebojów jump bluesowych Louia Jordana, Big Joe Turnera czy Louisa Primy, zaczynająć swoję kariery od nagrywania rock'n'rollowych coverów ich piosenek.
"Caldonia" doczekała się wielu wersji, w większości wykonywanych przez muzyków bluesowych i Rhythm And Bluesowych. Poniżej umieściłem linki do moim zdaniem najciekawszych...
Tu oryginał Louisa Jordana:

Tu BB King:

Tu Van Morrison:

Tu Muddy Waters i przyjaciele'


Miłego słuchania. Komentarze równie mile widziane.
Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[Dziadek Władek]

[Yaniu]

"Caldonia" w wykonani Mudy W. bardzo mi się podoba. Ale wersji bardzo nowoczesnej nasi muzycy też są świetni https://www.youtube.com/watch?v=qalIGL6g22k "Caldonia" - Operating Conditions z płyty "Bielszy odcień bluesa"

[R&B]

Mr. Rocknroll - dzięki za ten temat! Odkrywcze, ciekawe i pouczające. Kawał dobrej roboty.

[mr rocknroll]

"Cocaine" - napisana i nagrana przez JJ Cale'a w 1976 r. Cale umieścił ją na singlu i wydanym w tym samym roku albumie "Troubadour".
Choć ma już 40 lat, utwór nadal brzmi świeżo i nowoczesnie. Mimo skromnej aranżacji, dźwięk jest przestrzenny i głęboki a instrumenty i głos Cale'a doskonale się przenikają i uzupełniają.
W warstwie muzycznej piosenka jest charakterystycznym dla Cale'a utworem z pogranicza bluesa, folku i americany. Słuchając "Cocaine" (dzięki niespiesznemu, bluesowemu rytmowi, łatwo wpadającemu w ucho motywowi melodycznemu, spokojnemu glosowi Cale'a i doskonałemu, elektro-akustycznemu brzmieniu jego gitary) powoli "odpływamy", poddając sie jej leniwemu, "narkotycznemu" klimatowi. Blues powoli kołysze, kojąc nasze zmysły, melodia i głos wokalisty kusząco przenikaja nasz umysł. Hm... Myślę, że wielu ze słuchających "Cocaine", zapragnąło sprawdzić czy w realu rzeczywiście może być tak cudownie jak w piosence...
I tu pojawia się problem natury wychowawczo-etycznej , bo tematem piosenki jest niestety.... kokaina. Tekst to lakoniczny, metaforyczny opis fascynacji narkotykiem - od odkrywania, poprzez "smakowanie", "leczenie duszy", po uzależnienie i w końcu... nieunikniony, ostateczny upadek. W tym sensie rzeczywiście "...kokaina nigdy Cię nie okłamie".
"Cocaine" spopularyzował Eric Clapton ( wielu, dotąd uważa że on jest autorem piosenki). Jego wersja jest nieco szybsza, bardziej elektryczna i gitarowa. Nie kołysze tak jak oryginał, nie ma tego luzu i leniwego, lekko "transowego" klimatu .
Potem "Cocaine" nagrywało jeszcze wielu muzyków. Poniżej linki do wybranych.
Tu oryginał JJ Cale'a:

Tu Eric Clapton:

Tu Andy Taylor z Duran Duran:

A tu ciekawostka ....bollyblues:


JJ Cale bezkonkurencyjny... choć hinduski cover tez całkiem, calkiem.
Zapraszam do komentowania. Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[mr rocknroll]

Dzisiaj o "My Baby"- bluesowym standardzie Willie Dixona. Do napisania dzisiejszej notki zainspirowało mnie przesłuchanie najnowszej płyty The Rides "Pierced Arrow" . Bardzo dobra płyta tria Stephen Stills, Barry Goldberg i Kenny Wayne Shepherd - ciekawe połączenie klasycznego, chicagowskiego bluesa z rockowym R&B. Muzycy do nagrania płyty zaprosili jeszcze Kevina McCormicka - bass i Chrisa Laytona- perkusja. Większość utworów na "Pierced Arrow" brzmi klasycznie bluesowo - bardzo klimatyczne, gitarowe granie z klawiszami i solidną sekcją rytmiczną ale zwolennicy bardziej ostrej muzyki znajdą tu również coś dla siebie. Jest to zasługą Kenny'ego Wayne Shepherda, który przez swoją gitarę i idealnie wpasowujący się w klimat muzyki zespołu wokal, wniósł do klasycznego bluesa The Rides świeżość, spontaniczność i bardziej ostre, rockowe brzmienia. Możliwe, że dzięki "Pierced Arrow" The Rides, gdzie klasyczny blues (Still, Goldberg) spotyka się z rockową odmianą R&B (Shepherd), muzyka bluesowa ma szanse dotrzeć również do młodszych, wychowanych na rocku słuchaczy. Dla mnie najlepsze utwory na płycie to: " I've Got To Use My Imagination" bardzo klasyczny, kołyszący blues i "I Need Your Lovin' " - dynamicznie zagrany jump blues. Na płycie jest jeden klasyk - własnie "My Baby" Willie Dixona. Dixon napisał go dla Little Waltera, który umieścił utwór na singlu w 1955 roku- na stronie B płyty, znajdziemy blues "Thunder Bird", zagrany przez Litlle Waltera na harmonijce ustnej. Do napisania "My Baby" zainspirowała Dixona pieśń gospell "This Train", nagrana w 1939 r przez Sister Rosette Tharpe. Utwór opowiada o zaufaniu, uczciwości i wierze w siłę miłości.
Tutaj oryginał Litlle Richarda and His Jukes:

Tu Willie Dixon:

Tu: Bo Diddley, Muddy Waters, Little Walter :

Niestety, nie znalazłem w sieci "My Baby" z "Pierced Arrow" The Rides (pozostaje zkupienie płyty). W zamian I've Got To Use My Imagination:

Podsumowując" Pierced Arrow" The Rides: bardzo dobra muzyka zarówno dla amatorów klasycznego chicagowsikego bluesa, jak i dla zwolenników bardziej rockowych klimatów.
Polecam Mr. Rock'n'Roll http://djbielsko.idsl.pl/

[Paweł Stomma]

Bardzo fajna zakładka. Rzadko teraz bywam i nie zauważyłem wcześniej. Chciałbym wesprzeć autora .

[mr rocknroll]

„Let the Good Times Roll” – piosenka nagrana w 1946 roku przez Louisa Jordana i jego Tympany Five. Jej autorem jest Jordan i Sam „Lovin'” Theard. Co ciekawe, jak już wczesniej pisałem przy okazji "Caldonii", prawa autorskie do „Let the Good Times Roll” należą do Thearda i Fleecie Moore, żony Jordana.
Tekst piosenki to kwintesencja pozytywnego, optymistycznego podejscia do życia: " Hej wszyscy, Zabawmy się trochę, Żyjecie, ale tylko raz i gdy umrzecie wszystko jest skończone, Więc pozwólcie toczyć się dobrym czasom...". Moim zdaniem bardzo dobra recepta na życie. A więc, cieszmy się chwilą i zamiast martwić się i biadolić, pozwólmy spokojnie toczyć sie naszym sprawom albo zacznijmy działać i zróbmy wszystko, co możliwe aby nasze dobre (jakby na to nie patrzyć...) czasy trwały nadal...
„Let the Good Times Roll” szybko stała się standardem bluesa i R&B. Z najbardziej znanych wykonań wybrałem wesję Raya Charlesa;

Tu „Let the Good Times Roll” BB Kinga:

Tu oryginał Louisa Jordana:

Na koniec znakomite koncertowe wykonanie „Let the Good Times Roll” Joe Bonamassy:

Miłego słuchania i "... pozwólmy toczyć się dobrym czasom"...
Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[mr rocknroll]

"Ain't Nobody Here But Us Chickens" - jump bluesowy standard napisany dla Louisa Jordana and his Tympany Five przez małżeństwo Alex Kramer i Joan Whitney w 1946 roku. Piosenka ukazała się na singlu wydanym przez Deccę w tym samym roku - na stronie B Jordan umieścił przebój "Let the Good Times Roll", o którym pisałem w poprzedniej notce.
Piosenka przedstawia scenkę z amerykańskiej farmy - jest dialogiem między farmerem, zaniepokojonym hałasem dochodzącym z kurnika a kimś kto jest wśrodku. Właściwie nie wiadomo, co dzieje się w kurniku- może są tam złodzieje kurczaków a może zwierzęta urządziły sobie imprezę... W każdym bądź razie farmer słyszy "nie zwracaj nam głowy, nie interesuj się, chcemy spać, jutro czeka nas trudny dzień, odłóż tą spluwę, bo nic złego tu się nie dzieje- " Ain't Nobody Here But Us Chickens"...
W warstwie muzycznej piosenka jest jump blusem, choć jest wykonywana również w stylu country, boogie, folk a nawet swing.
Tu oryginał Louisa Jordana and his Tympany Five:

Tu znakomita wersja BB Kinga:

Tu wersja w stylu country Asleep At The Wheel:

Na koniec swingowa wersja Lisy Stansfield z filmu "Swing" :

Miłego słuchania. Komentarze równie mile widziane.
Pozdrawiam Mr. Rock'n'Roll

[Rafi24]

https://www.youtube.com/watch?v=HqZFi-4EnwI

[taikuri]

Cześć wszystkim! Jestem tu nowy i pomyślałem, że ten temat to całkiem dobre miejsce, żeby napisać swojego pierwszego posta. Jednym z moich ulubionych wykonawców jest Stevie Ray Vaughan, a jego cover "Voodoo Child (Slight Return)" Hendrixa uważam za arcydzieło.

Na początek oryginał (Jimi Hendrix, 1968):
https://www.youtube.com/watch?v=IZBlqcbpmxY

Stevie Ray Vaughan, 1984:
https://www.youtube.com/watch?v=sF2ZqlPNuqU

Wersja live Gary'ego Moore'a z koncertu poświęconego Jimiemu, 2007:
https://www.youtube.com/watch?v=AIznall6tyI

Mniej znana wersja zespołu Divididos z Argentyny, 1991:
https://www.youtube.com/watch?v=gez7hGOzG_Y

Big Head Todd and The Monsters, 1995:
https://www.youtube.com/watch?v=KH_0tIylrDA

[rocken]

[R&B]

mr rocknroll - czekam na dalsze równie ciekawe prezentacje i interpretacje znanych i mniej znanych utworów z historii muzyki. Mam nadzieję, że ta przerwa to nie wyraz zniechęcenia do tego forum, ani też sen zimowy?
Szkoda byłoby!